پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد .. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید ..

عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند ..

 پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند ..

سپس به او گفتند : باید ازت عکسبرداری بشه تا جایی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشه ..

پیرمرد غمگین شد .. گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست ..

پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند .. پیرمرد گفت : زنم در خانه سالمندان است ..

هرصبح آنجا میروم و صبحانه را با او میخورم .. نمیخواهم دیر شود ..

پرستاری به او گفت : خودمان به او خبر می دهیم ..

پیرمرد با اندوه  گفت : خیلی متاسفم او الزایمر دارد چیزی را متوجه نخواهد شد ..

حتی مرا هم نمی شناسد ..

پرستار با حیرت گفت : وقتی نمی داند شما چه کسی هستید چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید ؟

پیرمرد با صدایی گرفته .. به آرامی گفت : اما من که میدانم او چه کسی است

دختري بود نابينا
که از خودش تنفر داشت
که از تمام دنيا تنفر داشت
و فقط يکنفر را دوست داشت
دلداده اش را
و با او چنين گفته بود
« اگر روزي قادر به ديدن باشم
حتي اگر فقط براي يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم
عروس لحظه گاه تو خواهم شد »

***
و چنين شد که آمد آن روزي
که يک نفر پيدا شد
که حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر نابينا بدهد
و دختر آسمان را ديد و زمين را
رودخانه ها و درختها را
آدميان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست

***
دلداده به ديدنش آمد
و ياد آورد وعده ديرينش شد : ...

بقیه در ادامه ی مطلب

منـــ اפســـآس مے کنــــــم

وقتـــے مـــے نویســـم

פֿבآ چشمهـــآیش رآ مـــے گیـــرב...

وقتـــے مـــے פֿـــــوآنــــم

گوشهـــآیش رآ...

صـــاבقـــآنـــہ بگــــویــــم،

فکــــر مـــے کنـــم

פֿــــבآ هــــم از ســـاבگـــے مـــن

و פـــرفهـــآے تکـــرآرے ام

פֿستـــہ شــــבه استـــ...

خــُدایـآ …

بـَراے خآمـوشے شـَبــ هـاے انتـِظآرم

فـَقـَط یکـــ [ فـوتــ ] کآفیـωـتــ !

خـآموشـَم کـُטּ …!

خـَωـتـﮧ ام ..

می گویند
گذشته
چراغــــــ راه ِ آینــــــــــــده است
مــــــــــــــا
حــــــــال مـــان تاریـــــــــــک است

خوشــــــــبـــــخـــــتــــــــــــی یـــــــعنــــی 

اهــــمــــیت ندهید که دیــگــران 

درمورد شما چه فـــــکــــری میکنند…